Zanim Barcelona stała się Barceloną

Wprawdzie póki co geograficznie Katalonia i Barcelona należą przede wszystkim do Hiszpanii (Barcelona to nawet drugie co do wielkości miasto tego kraju, w którym mieszka 1,5 mln ludzi), to jednak żaden Katalończyk nie pomyśli o tym w ten sposób. Hiszpania i Katalonia to dwa odrębne światy, a Barcelona jest dla regionu Katalonii sercem i duszą, miejsce o przebogatej historii. Barcelonę u stóp wzniesienia Tibidabo (przeszło 500 m n. p. m. wysokości) założyli Fenicjanie, których zastąpili Kartagińczycy, aż wreszcie w I w p. n. e. Rzymianie – w mieście do dziś można podziwiać pozostałości rzymskich murów obronnych. Następnie nad miastem panowali Wizygoci, a potem przez prawie dwa wieki Arabowie, których chrześcijańska rekonkwista wyparła stąd w 801 roku, kiedy to Barcelona dostała się pod panowanie Karolingów. W średniowieczu Barcelona była bardzo ważnym portem handlowym, sprawującym kontrolę nad hiszpańskim Lewantem. Zabytki z tego okresu można podziwiać przede wszystkim w Barri Gòtic, czyli Dzienicy gotyckiej. Najbardziej znane średniowieczne budynki w Barcelonie to Catedral de Santa Eulalia (katedra św. Eulalii), kościół l’Església de Santa María del Mar, poza tym pałac królewski Palau Reial Major oraz siedziba rządu Katalonii – Palau de la Generalitat de Catalunya. Stopniowo Barcelona traciła jednak na znaczeniu, jako że dominująca rolę w zjednoczonej Hiszpanii zaczęła jednak grać Kastylia i Madryt. Na początku XVIII wieku Katalonia wraz z Barceloną dostała się w ręce Francji. Ożywienie gospodarcze, polityczne, a przede wszystkim kulturalne (Renaixença) nastąpiło dopiero w połowie XIX wieku. To właśnie wtedy powstały najwybitniejsze i najbardziej charakterystyczne zabudowania współczesnej Barcelony.