Pełna katalońska nazwa bazyliki (wbrew pozorom określenia katedra używa się nieprawidłowo) to Temple Expiatori de la Sagrada Família. Kamień węgielny pod kościół wmurowano 19 marca 1882 roku. Pierwszym architektem odpowiedzialnym za projekt Sagrada Familia był Francisco de Paula del Villar, jednak już rok później zastąpił go na tym stanowisku Antoni Gaudi. Cechą charakterystyczną dla budowy Sagrada Familia jest fakt, że powstaje ona prawie wyłącznie z ofiar wiernych – zresztą w ten sam sposób zakupiono w 1881 roku działkę pod kościół – dlatego też prace nie mogą posuwać się szybciej. Pierwsza powstała krypta bazyliki (skończono ją w 1889 roku), a następnie absyda. Od roku 1914 Gaudi praktycznie nie opuszcza placu budowy i poświęca się projektowi Sagrada Familia bez reszty, do końca życia, związany ze swoim największym dziełem nawet w śmierci, ponieważ jego prochy spoczywają w krypcie świątyni. Po śmierci Gaudiego w 1926 roku projekt przejął Domènec Sugrañes, jeden z bliskich współpracowników artysty i prowadził go aż do wybuchu hiszpańskiej wojny domowej w 1936. Podczas działań wojennych, jak powiedzieliśmy, pracownia Gaudiego, a co za tym idzie plany i makiety Sagrada Familia, uległy w przeważającej części zniszczeniu. W związku z tym kiedy podjęto prace budowlane w 1944 r. pracę koncepcyjną trzeba było w zasadzie wykonać od nowa. Obecnie kierownikiem robót jest Jordi Bonet i Armengol (od 1987 r.), a prace nad odtworzeniem oryginalnego projektu Gaudiego prowadzone są w specjalnym zespole architektów i konstruktorów czyli Biurze Technicznym Świątyni. Utrata tych planów jest olbrzymią stratą, ponieważ Gaudi pozostawił po sobie bardzo wiele materiałów i makiet, opracowywanych przez ostatnich piętnaście lat przed swoją śmiercią, wiedząc, że Sagrady Familii nie uda się skończyć za jego życia, choć na pewno nie sądził, że nastąpi to tak prędko i tak nagle. Na szczęście jednak pewnym ułatwieniem dla specjalistów jest głębokie zakorzenienie projektu kościoła w prawach geometrii, co niczym w teście na inteligencję, pozwala domyślić się, co zaplanował wizjonerski architekt w danym miejscu projektu.